De droom van Guido de Ruiter
Guido, hoe kom je op het idee voor deze interviewreeks?
“Allereerst word ik blij van kennis delen. Want samen kom je immers verder en los je vraagstukken op. De dromen en visies van anderen geven inspiratie. In deze reeks richten we ons met name op mensen met een verstandelijke beperking en psychisch kwetsbare mensen. Er gaat op dit moment terecht veel aandacht uit naar ouderen, maar ook psychisch kwetsbare mensen vragen extra aandacht.”
Vertel eens wat meer over jouw eigen ervaringen
“Naast mijn werk op het terrein van wonen, welzijn en zorg, ben ik ook ervaringsdeskundige. Mijn zoon Ruben van 26 heeft complexe problematiek wat maakt dat hij 7×24 uur intensieve ondersteuning van een zorgorganisatie nodig heeft. Vanaf zijn 13e jaar kon hij helaas niet meer bij ons thuis wonen. Hij heeft op veel verschillende plekken bij verschillende zorgorganisaties gewoond en daar ondersteuning en begeleiding gehad. Het was een enorme zoektocht in het zorgsysteem om bij zijn mogelijkheden en behoeften een goede plek te vinden. Ruben wilde vooral heel graag een eigen plekje waar hij zich terug kon trekken, en geen kamer in een groepswoning. Hij wil leuk werk waar hij zich nuttig en gewaardeerd voelt. En lekker voetballen bij zijn gezellige vertrouwde club.”
Wat valt jou op in de ondersteuning?
“Wat mij in de zoektocht voor Ruben opviel, is dat zorginstellingen zó in hun eigen financieel gedreven zorgsysteem denken en organiseren. Het systeem staat centraal en de mens moet daarin passen. In plaats van dat de mens centraal staat en het systeem daaromheen organiseert! Dit maakt het bijna onmogelijk om hier iets fundamenteels in te veranderen. De dialoog hierover tussen ons als verwanten en de zorgorganisaties verloopt in de praktijk vaak stroef. Want tussen de systeemwereld en de leefwereld blijven grote verschillen zitten. De financiering geeft dus zo zijn beperkingen.”
“Ook worden de begeleiders veel te veel in het systeem ‘geduwd’, met weinig ruimte om echt individueel maatwerk te leveren, ook al willen zij dat vaak wel. Terwijl het erom gaat wat iemand echt nodig heeft. We moeten de omslag maken van ‘Waar past iemand in het systeem?’ naar ‘Welke aanpak en ondersteuning draagt bij aan een betere kwaliteit van leven?’.”
Wat is jouw droom, jouw visie op hoe het anders kan?
“Mijn droom is dat we uitgaan van de mens zelf. Met z’n eigen capaciteiten en ondersteuningsbehoefte. Wat heb jij als individu nodig om een zo optimaal mogelijk en gelukkig leven te hebben? Maatwerk en uitzondering zou de regel moeten zijn. Ook mensen die het wat moeilijker hebben, moeten zelf zoveel mogelijk eigen regie hebben over hoe ze hun leven inrichten. De hulpverlening moet daar faciliterend en ondersteunend aan zijn.”
“Mijn idee hiervoor? Zorg dat het individu echt centraal staat, en richt daar het zorgsysteem op in! Zowel qua organisatie als financiering. Organisatie overstijgende samenwerking, die nu door de wijze van financiering nauwelijks tot stand komt, is nodig om echt individueel maatwerk te kunnen leveren. Ondersteuning zou georganiseerd moeten worden rond de wensen van iemand. Het systeem zou een omslag moeten maken van ‘gefinancierd ondersteund’ naar ‘individueel ondersteund’. Want ieder leven is een uniek leven.”
De droom van Guido de Ruiter
Guido, hoe kom je op het idee voor deze interviewreeks?
“Allereerst word ik blij van kennis delen. Want samen kom je immers verder en los je vraagstukken op. De dromen en visies van anderen geven inspiratie. In deze reeks richten we ons met name op mensen met een verstandelijke beperking en psychisch kwetsbare mensen. Er gaat op dit moment terecht veel aandacht uit naar ouderen, maar ook psychisch kwetsbare mensen vragen extra aandacht.”
Vertel eens wat meer over jouw eigen ervaringen
“Naast mijn werk op het terrein van wonen, welzijn en zorg, ben ik ook ervaringsdeskundige. Mijn zoon Ruben van 26 heeft complexe problematiek wat maakt dat hij 7×24 uur intensieve ondersteuning van een zorgorganisatie nodig heeft. Vanaf zijn 13e jaar kon hij helaas niet meer bij ons thuis wonen. Hij heeft op veel verschillende plekken bij verschillende zorgorganisaties gewoond en daar ondersteuning en begeleiding gehad. Het was een enorme zoektocht in het zorgsysteem om bij zijn mogelijkheden en behoeften een goede plek te vinden. Ruben wilde vooral heel graag een eigen plekje waar hij zich terug kon trekken, en geen kamer in een groepswoning. Hij wil leuk werk waar hij zich nuttig en gewaardeerd voelt. En lekker voetballen bij zijn gezellige vertrouwde club.”
Wat valt jou op in de ondersteuning?
“Wat mij in de zoektocht voor Ruben opviel, is dat zorginstellingen zó in hun eigen financieel gedreven zorgsysteem denken en organiseren. Het systeem staat centraal en de mens moet daarin passen. In plaats van dat de mens centraal staat en het systeem daaromheen organiseert! Dit maakt het bijna onmogelijk om hier iets fundamenteels in te veranderen. De dialoog hierover tussen ons als verwanten en de zorgorganisaties verloopt in de praktijk vaak stroef. Want tussen de systeemwereld en de leefwereld blijven grote verschillen zitten. De financiering geeft dus zo zijn beperkingen.”
“Ook worden de begeleiders veel te veel in het systeem ‘geduwd’, met weinig ruimte om echt individueel maatwerk te leveren, ook al willen zij dat vaak wel. Terwijl het erom gaat wat iemand echt nodig heeft. We moeten de omslag maken van ‘Waar past iemand in het systeem?’ naar ‘Welke aanpak en ondersteuning draagt bij aan een betere kwaliteit van leven?’.”
Wat is jouw droom, jouw visie op hoe het anders kan?
“Mijn droom is dat we uitgaan van de mens zelf. Met z’n eigen capaciteiten en ondersteuningsbehoefte. Wat heb jij als individu nodig om een zo optimaal mogelijk en gelukkig leven te hebben? Maatwerk en uitzondering zou de regel moeten zijn. Ook mensen die het wat moeilijker hebben, moeten zelf zoveel mogelijk eigen regie hebben over hoe ze hun leven inrichten. De hulpverlening moet daar faciliterend en ondersteunend aan zijn.”
“Mijn idee hiervoor? Zorg dat het individu echt centraal staat, en richt daar het zorgsysteem op in! Zowel qua organisatie als financiering. Organisatie overstijgende samenwerking, die nu door de wijze van financiering nauwelijks tot stand komt, is nodig om echt individueel maatwerk te kunnen leveren. Ondersteuning zou georganiseerd moeten worden rond de wensen van iemand. Het systeem zou een omslag moeten maken van ‘gefinancierd ondersteund’ naar ‘individueel ondersteund’. Want ieder leven is een uniek leven.”